Zwaai vrijdag j.l. mijn 14-jarige dochter uit. In vier zwarte bussen, secret-service uiterlijk, reizen 22 judoka's af naar Kopenhagen om daar op de mat de nazaten van Vikingen te bevechten. Zaterdagavond na de toernooidag kan ik op internet lezen bij de uitslagen dat mijn dochter in een poule van zeven dames, tweede is geworden. Shit, dacht ik, wat is er mis gegaan? Krijg ik rond middernacht een opgewekt sms-je dat zij tijdens de laatste partij moest afkloppen want ze hoorde haar rugwervels kraken. Nadere info ontbreekt, dus tot het moment dat ik haar weer in levende toestand in de armen kan sluiten schieten er allerlei enge gedachten door mijn hoofd.
