gids op begraafplaats

Hoewel het Pinksteren was bleek de bondstraining voor mijn dochter gewoon door te gaan, dus zaten wij al vroeg op de fiets naar Nieuwegein. Omdat die judotraining twee uur duurt bedacht ik mij een bezoekje te kunnen brengen aan de plaatselijke begraafplaats.
Ik wilde het graf bezoeken van een oud-collega. Zij was docente natuurkunde en had negen jaar geleden tijdens een vakantie drie dagen in haar woning liggen creperen na een tia. Toen ze eenmaal gevonden was leefde ze nog een paar dagen en hebben wij haar begraven. Voordat de kist geplaatst was had ik in een opwelling het vers gedolven graf uitgeprobeerd. Dat wil zeggen dat ik een paar minuten op de plek waar de kist moest komen met gesloten ogen had liggen bedenken of dit een goede plek was als laatste rustplaats. Ik herinner mij dat het wel oké voelde te weten dat je onder zo'n anderhalve meter zand bedolven zou zijn.

Enfin, ik kom daar gisteren na negen jaar, maar waar kun je zo'n graf vinden? Er ligt daar geen register om op naam te kunnen zoeken. Ik wist nog wel ongeveer waar het geweest moest zijn en heb een uur grafschriften gelezen maar kon de steen niet vinden. Teruggekeerd bij het hoofdgebouw stond ik op het punt te vertrekken toen ik een kordate deerne terug zag keren van de grafvelden. Ik besloot mijn schroom opzij te zetten en haar aan te spreken. Of zij wist hoe ik een graf kon terugvinden? Ze liep met mij terug naar de velden mij ondertussen bevragend over hoe lang geleden het was en of het een liggende of staande steen was. Veel wist ik daarover allemaal niet te melden en al babbelende leidde ze mij naar een plek waarvan ik meende dat het in de buurt kwam naar wat ik mij herinnerde. Maar ja in negen jaar verandert er wel het een en ander, ook op een begraafplaats.
Net op het punt waarop ik mijn zoektocht wil opgeven en haar wil bedanken zie ik vanuit mijn ooghoek de naam van mijn collega op een enorme zwarte steen staan. Blijkt ze precies tegenover het graf te liggen van de zoon en de man van deze weduwe.
De weduwe had zich direct na de vondst discreet naar de uitgang begeven, waardoor ik haar nauwelijks bedankt heb voor haar vriendelijke hulp.
Pas later besefte ik welk een absurd toeval op mijn pad gekomen was.
Ik label deze ervaring als een ontmoeting met een gids.
Daar zouden er meer van moeten zijn in rouwland.

Pasen 2012

Dit Pasen van het jaar 2012 zal wel in mijn lange termijn geheugen worden opgenomen.
Komt door de extremen. Zowel een vrolijk fris zonnetje als mistroostig regenbuitje.
Een dochter die ontslagen wordt bij V&D omdat ze zich te weinig schikt en een dochter die derde wordt bij de NK judo voor -17 jaar.
Het bezoeken van het graf van een jongeman die voor een trein is gaan liggen en een optreden zien van een jongen die op zijn sax de sterren van de hemel speelt.

Het verlangen naar een spannend vrouwenlichaam en het wegvluchten van een feest waar speed-daten aangekondigd werd.
Dochters die mij tegenhouden als ik een clubje kletskousen wil attenderen op wat een stiltecoupé inhoudt.

het gouden kalf

Het gouden kalf. Tijdens het Nederlands Film Festival staat er dit beeld te pronken in Utrecht. Weet iemand nog het verhaal over het gouden kalf?

enge sms

Zwaai vrijdag j.l. mijn 14-jarige dochter uit. In vier zwarte bussen, secret-service uiterlijk, reizen 22 judoka's af naar Kopenhagen om daar op de mat de nazaten van Vikingen te bevechten. Zaterdagavond na de toernooidag kan ik op internet lezen bij de uitslagen dat mijn dochter in een poule van zeven dames, tweede is geworden. Shit, dacht ik, wat is er mis gegaan? Krijg ik rond middernacht een opgewekt sms-je dat zij tijdens de laatste partij moest afkloppen want ze hoorde haar rugwervels kraken. Nadere info ontbreekt, dus tot het moment dat ik haar weer in levende toestand in de armen kan sluiten schieten er allerlei enge gedachten door mijn hoofd.